De verhuis

Hoi allemaal

Even een berichtje van op het werk, waarom zal je direct wel merken.

Gisteren was ik wat vroeger opgestaan omdat ik nog wat moest inpakken en poetsen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik was weer veel te vroeg klaar, maar beter te vroeg, dan te laat.

We kwamen om kwart voor 9 aan op het werk en we mochten meneer Héroguel helpen met de ontvangst van de laatstejaars secundair onderwijs (evenoud als wij dus). Wij hebben dus wat geholpen, zoals hij vroeg, en volgens mij was hij tevreden van ons werk. Na het onthaal hebben we de studenten een drankje moeten serveren, maar dat was allemaal geen zwaar werk en deden we eigenlijk met plezier.

Om 10 uur mochten de studenten verschillende lessen bijwonen en dat hebben ze ook gedaan. Omdat wij niet bij hun hoorden, moesten wij terug aan het werk en dat vond ik eigenlijk niet zo erg. We moesten weer nieuwe gegevens invullen in de database, wat we ondertussen gewoon zijn. Dus het werk was al snel klaar en we zaten te wachten op onze volgende taak.

Kwart voor 12 kwam iemand van het secretariaat (ben haar naam vergeten...) ons halen omdat we in de cafetaria moesten gaan zitten om broodjes te verkopen voor de laatstejaars secundair. Daar zaten we dan. Er waren heel veel zakjes broodjes gemaakt (voor 3 euro kreeg je een belegd broodje, een drankje en een dessert). Om 1 uur werden we terug naar boven geroepen en zei meneer Héroguel dat we mochten vertrekken.

Mevrouw Debecker kwam langs en zij had haar vader meegebracht, een hele vriendelijke man! Hij was een echte gids voor ons! We hebben wat rondgeslenterd in oud Rijsel, waar echt prachtige gebouwen staan. We zijn het museum Hospice Comtesse gaan bezoeken. Een heel mooi gebouw met een mooie binnenkoer. Dit was vroeger een oud hospitaal, maar heeft naar mijn mening meer weg van een klooster. Binnen is namelijk niks te merken van een hospitaal, maar ook weer meer van een klooster. Ik heb hier veel bijgeleerd en veel mooie dingen gezien. Natuurlijk heb ik wat foto's genomen die ik nu niet kan uploaden en je zal meteen zien waarom.

We hebben nog een koffietje gedronken in de zon en daarna zijn we vertrokken naar Roubaix om al onze spullen op te halen en alles te regelen voor de verhuis. Alles was in orde, dus meneer Dahmani was zeker content! Hij vond het wel jammer dat we zo snel vertrokken zijn, maar dat hoort er nu eenmaal bij. We hebben de cheques voor de kit vaiselles terug gekregen, want er mankeerde geen enkel stuk, noch bij mij, noch bij Hanne. Toen daar alles geregeld was, hebben we alles wat we meenamen in de koffer gestoken en we zijn met een goed geladen auto vertrokken richting Villeneuve d'Ascq. 


Eens in Villeneuve d'Ascq aangekomen, hebben we meteen kennis gemaakt met onze nieuwe kotbazin. Het is een oude vrouw maar ze is heel vriendelijk. Het eerst wat ik vroeg was of ze internet had. Zijzelf had internet door WiFi maar wij niet want wij hebben het paswoord niet. Ze wou graag dat wij ons goed voelden bij haar thuis dus zou er vandaag iemand langskomen (haar kleindochter) om het te regelen, en anders was het nog maar zo.


We wonen kortbij een frituur, dus we zijn maar frietjes gaan halen. Er was veel volk want de frituur was nog maar net open.


Ik heb wat uitgepakt en heb mezelf wat geïnstalleerd. Ik zou het wel heel erg jammer vinden dat ik geen internet zou hebben want dan moet ik al mijn werk voor school doen (zowel blog als GP) op het werk, en dan moet ik mijn mails hier ook altijd sturen en lezen. Eenmaal thuis zou ik dan niet meer op internet kunnen. Ik zal dus ook mijn foto's niet meer kunnen uploaden. Dat gaat het voor mij een stuk moeilijker maken, omdat ik normaal elke dag op Skype zat met mijn ouders en mijn vriend, en dat zal dus niet meer gaan waarschijnlijk. Dus moeten we het maar met de telefoon doen (dat gaat me geld kosten...). Ik had gisteren dus wat heimwee maar na een telefoontje van mijn vriend was ik er wel weer wat bovenop. Ik heb me dan maar snel in mijn bed gelegd en ik heb geprobeerd te slapen.. Maar ik had het zo koud dat ik niet kon slapen. Toen merkte ik dat mijn chauffage stuk was. Ze was ijskoud. Ik heb een muts, broekkousen onder mijn pyjama en nog een truitje aangedaan maar niets helpte. Zodra ik onder mijn laken vandaag kwam, kreeg ik het ijskoud.
Mevrouw Wecxsteen had ons een telefoonnummer gegeven waarnaar we konden bellen als er iets  zou schelen. Ik durfde niet goed bellen omdat ze al sliep, maar we hebben het toch maar gedaan.
Ze zei dat het niet normaal was want dat ze een paar uurtjes daarvoor nog werkte. Ze heeft me nog een extra deken en een elektrisch vuurtje gebracht. Het elektrisch vuurtje was nogal oud en werkte niet meer zoals het moest, maar oké ik was tevreden, het is beter als niks.


Ik heb vannacht heel lang wakker gelegen omdat ik gepiekerd heb dat ik er hoofdpijn van kreeg. Om stipt 1 uur werd ik wakker en de laatste keer ik op mijn gsm keek, was het kwart voor 3. Mijn vriend komt namelijk vandaag terug langs maar het is een totaal andere weg als eerst, en ik mag hem niet gaan halen omdat dat te gevaarlijk is, dus moet hij een beetje zijn plan trekken (wel met mijn hulp). Ik was aan het denken dat hij er niet zou geraken en dat hij het nooit zou vinden.. Ik zat dus echt met schrik en ik was al aan het denken hoe ik dat probleem van onzekerheid zou kunnen oplossen. Er kwam geen oplossing, en ik ben terug in slaap gedommeld.


Vanmorgen werd ik wakker om 7 uur en ik moest nog veel doen! Ik moest me nog douchen, want door mijn heimwee had ik gisterenavond geen zin om te douchen. Ik moest ook nog eten en mezelf een beetje klaarmaken. Mevrouw El Kaladi zou ons komen oppikken om 8 uur. Ik heb me dus maar heel fel gehaast met als gevolg dat ik nog te vroeg klaar was. We zijn om 10 voor 8 buiten gaan staan en na eventjes wachten kwam mevrouw El Kaladi ons halen.


Ik heb haar daarnet precies gevraagd hoe mijn vriend moet gaan als hij uit de metro stapt, maar ik vertrouw het niet helemaal (ik heb heel veel bang dat hij het niet gaat vinden) dus heb ik alles maar heel gedetailleerd uitgelegd en gemaild.


Nu zitten we dus op het werk en ga ik beginnen werken aan mijn taken voor vandaag. Ik mag wel elke minuut van de dag mijn mail checken omdat ik dat thuis niet kan doen. Dus dat is heel vriendelijk van mevrouw El Kaladi. Ik ben haar heel erg dankbaar.


Ik hoop dat het internet straks geregeld wordt, en anders is het nog maar zo. Er zijn veel mensen die zonder internet moeten leven en dat lukt hun ook, dus waarom zou dat mij dan niet lukken?! Dit was even een tegenslag (en ook weer niet.. Ik voel me hier veiliger maar ik heb geen internet) maar we slaan er ons wel door! 


De tijd vliegt want na vandaag is de tweede werkweek weer om. Het weekend vliegt ook voorbij, dus we gaan hier weg zijn voor we het weten..


Tot de volgende!


Carolien